Iluso o que pense que postmodernidade é sinónomo de coches voadores.
Postmodernidade é consumo, aquí e agora, e frustración por querelo todo e querelo xa, e non poder telo. É envexa de Belén Esteban. É escribir con faltas de ortografía e sen ningún complexo, porque a quen lle importan esas tonterías. Importa a foto de perfil e o número de amigos en Facebook. Postmodernidade é premiar ao máis idiota, darlle cartos a un analfabeto por botar un polvo debaixo dun edredón mentres o graban as cámaras, e traballar sen cobrar no departamento dunha facultade porque este ano non hai becas. Sentinme moi postmoderna hoxe, facendo a tarxeta do paro. O meu único mérito na vida é unha triste licenciatura. Nunca me prostituín para un xogador do Real Madrid, non me liei con Víctor Janeiro, e non chorei no confesionario cos lentes de sol postos.
Preguntaba o outro día un amigo meu que que se lle dicía a unha persoa de vintecinco anos en paro e sen posibilidades económicas cando afirma non querer saber nada de política. A resposta mordaz que tería levantado a risa, era: Regálalle un Teo, que por algures hai que comezar. Logo, pensei un pouco e xa non quixen rir, non había motivos: Ese é o groso da nosa xente. Con estudos e sen eles, porque se unha cousa aprendín nunha carreira e media é que a Universidade da coñecementos, non cultura.
¿Que é entón a cultura? ¿Onde se merca ese artigo? ¿Depende de ler moitos libros? Non, tampouco. Pero axuda. Unha adolescente que lea a saga Crepúsculo e a de Harry Potter cometerá menos faltas de ortografía que unha non lea nada. Non aprenderá retórica, non construirá unha visión crítica, pero saberá empregar os signos de puntuación. Menos da unha pedra.
A cultura, termo que creo estar empregando francamente mal, polo que en adiante substituireino por vida interior,ven dada pola curiosidade e a capacidade de observación. o ser humano é curioso por natureza, ate ahí imos todos empatados. Ora ben non todos percibimos igual. Quen vai atento ao chan, remata atopando cartos, a min pásame moito. O que vai ao lado di: Que sorte, sempre os atopas ti. Non, querido, non é sorte;  é observar o Mundo que pisas e aproveitar as oportunidades que che brinda. E os cartos son unha minucia en comparación ao que se pode chegar a pasar por alto. Hai quen non se decata de que está só, e quen non se decata de que non ten por que estalo. Hai quen pensa que música é o que soa na radio. Hai quen entra nun bar a tomar café polo simple feito de beber café, sen xornal, sen imaxinar as vidas dos que están na barra. En definitiva, que hai quen vive e hai quen respira. Aposto algo a que se fixeran un estudo, o nivel de felicidade sería moi superior entre os que respiran.
A Teoría da Reproducción, de Bordieu e Passeron, segundo a cal a clase dominante ten unha serie de oportunidades que lle permiten perpetuarse e as clases desfavorecidas perpetuanse por defecto ao carecer de tales oportunidades, segue plenamente vixente, se cadra agora aumentada. Se ben teño cada vez máis claro o enorme cambio no sistema: ¿Quen é neste Pais e neste momento a clase dominante? (Falo de Galiza, por suposto) Supoño que os caciques analfabetos que rexentan os hoteis e restaurantes das zonas de costa e as macroexplotacións gandeiras do interior. eses teñen os cartos, si, e transmítenos, pero mentres que no contexto no que se escribiu esta teoría, eran os fillos da clase dominante os que accedían á mellor formación, hoxe son os que acceden a un Mercedes último modelo e a unha morea de pisos de baixa calidade espallados pola comarca. Os que accedemos a unha boa formación somos case todos. Os Parias Titulados. Nós temos en teoría a formación precisa para educar unha nova xeración en valores modernos e útiles que axuden a erguer o País, temos as ideas e os ideais e a capacidade de transmitilo. O que non temos é a quen, porque ter fillos quédanos tan lonxe como pasear por Marte. Sería irresponsable. Esta idea, non obstante, non cala tan fondo entre os que teñen como principal preocupación o programa de Cantizano, os que respiran, eses reprodúcense e moito, e non queren falar de política, son felices e saltan de subsidio en subsidio coma se fose un xeito normal de vida, e salvo excepcións (Que haberá, non o dubido) plantexaranse á hora do xantar ate que punto afecta á calidade do sistema educativo esta vil imposición do Galego na escola, e calquera outro inimigo imaxinario que os políticos e os medios de comunicación queiran que exista no momento, pero non chegarán nunca a recoñecer o problema real, así lles estea dando na cara día tras día, que é que non hai futuro, non nestas condicións, e que a resposta a unha cagada do PSOE non pode ser un voto ao PP, ten que ser unha revolución, hai que sair á rúa e queixarse, e facelos desaparecer e que coman a merda que nos botaron enriba. Pero ante revelacións deste tipo, o ser que respira encóllese de ombreiros e di "Total pa que" e pide outro cubata que paga co subsidio de desemprego. Ese é o home postmoderno, e non sei ao resto, pero a min non me gusta nada.

MODERN@S

En estatística a moda é o valor máis repetido dun conxunto. Na vida real, tamén. Dolce & Gabanna acaban de decidir que os pantalóns de lá son unha idea fantástica, así que é unha cuestión de tempo que Zara saque un modelo democrático (económicamente) e que acudamos en masa a mercalo. Pasará o mesmo que coas Ray-Ban Wayfarer. Cando voltou esa terrible moda, escandalizábame eu do mal que lle quedaban a todo o Mundo, xa é difícil que Sienna Miller non estea guapa. Pasaron os meses e por simple costume, xa me daba a impresión de que non lle quedaban mal a ninguén, e un ano máis tarde corría polas tendas do aeroporto de Nova York intentando mercar unhas en dólares (Oh, Estados Unidos, ese pais fantástico no que grazas á devaluación do dólar todo é un 30% máis barato) Hoxe non se me ocurre ir a ningún sitio indie sen as miñas Wayfarers, adquiridas nunha óptica de Wisconsin por 88 dólares, traducidos a 60 euros (Deus bendiga América) pertencentes ao pasado máis remoto: estaban en aquel sitio dende antes de deixar de estar de moda, nos 80.
Aquela óptica trasnoitada, rexentada por unha muller que se definiu a si mesma como unha “old fashioned woman” era unha paradoxa temporal: as gafas estaban tan pasadas de moda que voltaban a estalo. Foi así como descubrimos Sozi e máis eu, hai xa dous anos que as Clubmaster volverían a verse na rúa, e que as gafas de ver tomarían a forma de aviador á mínima oportunidade.
Medio en coña, o outro día, vendo un reloxo Casio de ouro pendurado do antebrazo dunha adolescente, tomei a decisión de mercar un chándal de táctel desos que todos tivemos alá polo ano 90, en verde turquesa e con dúas franxas no sobaco de diversas cores. Abominable. Aposta alguén na miña contra se predigo que será o uniforme de Ruta en un par de tempadas?
Somos ovellas. As sudadeiras con pantalóns pitillo e tenis tipo botín, xunto coas gorras de furados de plástico, foron durante os últimos vinte anos o uniforme oficial de yonquis, gorrillas e tirados de toda índole, e ver aos modernos así vestidos lémbrame moito á colección de moda que Mugatu creaba en Zoolander, Derelicto, baseada no estilo de vida dos mendigos. Estamos todos tan apapahostiados que nos din unha barbaridade coma esa e parécenos unha idea xenial, buscamos ávidos nas páxinas de Vogue as ordes de Karl Lagarfeld ou de John Galliano e saimos correndo a ver a papá Amancio a ver que alternativas nos oferta. Para estar á moda, é dicir, para repetirnos, para ser iguais. Non vaia ser que aínda non nos enteráramos de que o cámel é o novo negro e que non merquemos un abrigo novo.
O que peor me sabe é que ainda sendo eu consciente de toda esta merda, non podo sacar da cabeza os botíns de cebra que acaba de sacar Blumarine...e que hoxe vin unha páxina de venda online de vestidos de Hervé Leger que podería pagar...e estou a escribir co módem apagado porque se o enchufo vou gastar un pastón nun vestido que non me vai quedar ben, pero...ai...é tan moderno...

Ah, ah, como corolario teño que dicir, me perdonen ustedes Domenico & Stefano, que os pantalóns de lá en plan gallumbos de La Casa de la Pradera, son un craso erro, e que se merco uns, quero que alguén me pegue unha hostia por inconsecuente.

SUCEDÁNEOS

Intento escribir unhas liñas mentres pretendo que un chicle de nicotina faga o traballo dun pitillo. Evidentemente non funciona. Nunca funciona. É o malo dos sucedáneos, que só serven na teoría. É obvio que non podo ter mono de nicotina neste intre, pero si a ansiedade que me produce non ter unha máquina de facer cancros pendurada do meu labio inferior. O mundo dos sucedáneos...pensemos nunha tortilla de patacas. Aínda a ferver, recén sacada do lume, co ovo escorregando enriba do prato, medio crú. Dourada coma o sol dun día de Xullo. Case podemos notar o colesterol pousándose en cada meandro das nosas arterias, e a quen lle importa se vale a pena morrer por ese intre de gloria. O malo das tortillas é que dan un traballo que nin dios, así que a maioría dos mortais con dous dedos de frente (coa sorte de nacer nun pais desenvolvido) pedimos un pincho e unha caña no bar de abaixo, e lemos o xornal mentres nos deleitamos. Son eses minutos os que lle dan sentido á vida, un pracer sinxelo, barato e universal. ¿Cantos hai con estas características? ¿Cantos praceres diarios están ao alcance de tódalas mans? E ven sanidade e di que non, que a Salmonelosis é unha ameaza latente en cada pincho, que a poboación mundial pode ser aniquilada polos ovos (A miña nai respalda outra teoría sobre a conspiración dos ovos, que non ten nada que ver, pero de seguro lle chegou nunha mensaxe subliminal) e substitúe o ingrediente fundamental por unha substancia sintética á que se da en chamar huevina. Da mestura desta substancia con patacas deshidratadas e posteriormente hidratadas, resulta un subproducto ao que no bar en cuestión (xeralmente aeroportos e estacións de servizo de prezos insultantes) ousan chamar tortilla, sen reparos, que contén a mesma cantidade de graxa, calorías e colesterol que o alimento no que se basea, pero nin rastro do sabor. Enche o oco do estómago, certo. Fai a súa función principal. Pero xa non é pracer nin da sentido a nada.
Cos vicios non funciona así, é moito peor, nin sequera lembro cando foi a última vez que disfrutei de fumar se é que o fixen algunha vez, xa que se quero honrar á verdade o que sinto fumando é alivio da ansiedade que me produce non facelo. E xa o do chicle é cando menos humillante. Coma cos homes, que a falta de tortilla fumo e a falta de tabaco remato cun chicle.

A MULLER EMPARELLADA

A MULLER EMPARELLADA

Porque non iamos ser menos. Vexamos por exemplo a unha tola estándar: sae de luns a luns, con brevísimos descansos cando o corpo non resiste. Fode con todo o fodible e co non fodible tamén cando hai alcol suficiente nas veas. Leva a carreira a rente porque o futuro non existe nin tampouco lle importa nada máis lonxe desta noite. Escarállase de risa a diario, vístese como lle sae de dentro (a maioría das veces coloca un par de trapos en posicións estratéxicas para disimular que vai espida) e bebe ate a auga dos floreiros. Di cinco tacos por frase, berra ao falar, minte de xeito case patolóxico e non sae nada sen carga sexual da súa boca. Un remanso de felicidade, meu.
E un día...queda. A regra de ouro era “só en caso de atoparnos” pero para eso é unha tola, para pasar as regras polo baixo da saia. Por suposto a quedada non é nada formal. Unhas pizzas e moita birra, e unha conversa tan subida de tono que fai falla subir o aire acondicionado do local. E o ambiente está tan caldeado que esa noite saltan chispas, e a seguinte e a seguinte, e comeza a haber mensaxes, de elevada carga sexual con emoticonos intercalándose con cada vez máis frecuentes palabras de cariño. Estas mensaxes, de natureza nocturna e alevosa, etílicas, pegan a virada definitiva cando o mobil zonga ás cinco da tarde, e é EL. Interrumpindo a sesións de cañas cos colegas. Unha persoa racional pegaría cun puño na mesa e diría “ate aquí”, pero falamos dunha tola, polo que sorrí e suspira e di “estou tontita” e marcha cedo para casa a conectarse ao facebook e poñer un par de cancións/indirectas que serán pilladas ao momento e a resposta será un zumbido no messenger e unha longa conversa de tanteo. A tola darase conta ás dúas horas de que lle doen os maxilares de manter ese sorriso estúpido a unha máquina que cobrou vida, e despedirase con moita pena non sen antes ter quedado. E aquí comezan as chamadas. Porque para eso inventou Deus a tarifa plana. A dor de maxilares repítese noite tras noite cada vez máis cedo, e vai convertíndose nun costume o feito de que estas chamadas se fagan incluso á tardiña, ao mediodía...interrumpindo a vida da tola, que xa so sae tres ou caro días á semana e vive pendiente do móbil. É o momento de decidirse: hai que quedar máis a miudo. E as saídas cos amigos fanse intermitentemente coas saidas co rollete, que é o termo que define esta situación. Non é nada serio, non hai exclusividade, pero a tola non levou pra casa a ninguén dende que comezou con toda esta historia. Abraiada e temerosa de perder a súa personalidade e a súa reputación, pode intentalo con calquera, incluso con un que esté moi cachondo, pero non será o mesmo e deixará de intentalo. Xa non está tontita, está namorada. Os colegas din ao unísono ooooooooooooooooh, que liiiiiiiiiiiiiiiiiiinda, ante tal revelación, sen saber (ou sabendo) que é o principio do fin. E acompáñana a Zara a mercar saias de verdade, que tapan incluso os xeonllos, e camisetas de verdade, que impiden que asome o suxeitador por ningún lado, que son o novo look da muller namorada anteriormente coñecida como tola.
E un día, chegando a casa borrachos tras unha cea de verdade e un paseo de verdade (lástima de violíns) EL espétalle “quérote” e ela en vez de sair correndo é a muller máis feliz do mundo e dille “e eu a ti” e teñen unha longa conversa mercantil na que quedan claros os termos desa relación, o que os humanos coñecen como conversa romántica ou “hablar sobre lo nuestro” , taaan longa que ninguén lembra que agora viña o polvo, que ao fin e ao cabo era o que viñan facer.
Pasan os días e a muller namorada non se percata de que a novidade que tiña aos colegas cos ollos facendo chirivitas tornou nun aburrimento supino, que eles queren voltar á súa conversa de sempre sobre o que fixeron onte, e esto por outra parte a ela tenna totalmente sen coidado porque pra iso ten mozo. Así que determina que os colegas son uns plastas e uns inmaduros e que nunca van pasar páxina e que prefire infinitamente botar máis horas coa única persoa que a comprende de verdade e quere falar do mesmo ca ela, iso si, en voz baixa, e sen tacos, ninguén con mozo fala coma unha puta do Pombal. E na conversa mercantil quedou claro que nada de mentiras, así que a conciencia obrígaa a confesar que mentres ía no urbano, o tipo que ía sentado enfrente sorriulle. E a el dóelle tanto coma se lle cravaran vinte puñaladas, aínda que non di nada ben se lle ve na cara. A única solución é que niguén lle volte a sorrir nunca. Así é como a muller namorada comeza a andar pola rúa mirando cara abaixo. Sorprendentemene isto ten moitas vantaxes, xunto co feito de non pasar en estado de embriaguez o 50% do seu tempo, o resultado é un mes enteiro sen caer nin darse uha hostia contra unha parede. A nai da ex-tola está que non caga de contenta porque a nena por fin se comporta coma unha persoae o pai congratúlase polo abrumador incremento nas cualificacións académicas (de 0.5 a 5.0) agora que ten mozo a muller namorada quere ter un futuro brillante e prometedor, e enche os apuntes de corazóns verde fosforito coma se tivera doce anos. Cada suspenso non é un supenso pra ela senón pra eles, agora importa. Con suspensos non hai futuro. Como puidera vivir antes de que aquel sol dourado pasara pola súa porta, pregúntase.
Xa se separan só cando é estrictamente necesario, e ante tal situación, manter dous alugueiros é unha tontería a todas luces. O lóxico e racional é vivir xuntos. E ter can.

O MOZO PREGUIZA

É un termo acuñado por Iria para definir ao único prototipo de home fiel. Ese que se conecta a internet e xa non se desconecta. Levántase de cando en cando, abre a nevera, bota un ollo e péchaa, para abrila outra vez e sacar unha cocacola ou unha birra, e como non ten fame colle tamén unhas patacas fritidas ou uns froitos secos, en fin, un tentempié que lle permita seguir coa ardua actividade que leva a cabo. Cando chegan as dez da noite está feito polvo. Para o arrastre mesmo. E tírase no sofá, a ver a tele. Segue sen ter fame, ou si, pero está tan canso que pasa de cociñar e prefire mil veces facer un bocata de dous chourizos da casa desos que lle manda a nai envasados ao baleiro, e como o bocata non é cea para ninguén, lárgalle unha natilla ou un dalky enriba sen plantexarse sequera se esa cea non será a cousa máis antisexual que se lle pode pasar a unha muller pola cabeza. Colle o mando e fai zapping. Nada lle gusta, nada lle vale. Cando leva dúas horas adicado a esta nobre actividade decide que non hai nada na tele coma sempre, que non sabe para que se mata en intentalo cando está deseñado para actividades intelectuais, e volta a conectarse a internet. Agora, os ollos inxectados en sangue e a boca aberta de par en par polo sono. Decide que é hora de ir para cama, e vai polo pasillo metendo a man pola goma do pixama de cadros para rascar sonoramente o peludo cu. Cento cincuenta sons diferentes escapan da súa gorxa mentres lava os dentes. De camiño a cama coloca os collóns no seu sitio para que non lle molesten mentras durme. Dalle un castísimo bico á sufrida compañeira de cama sen que pola súa cabeza pase un revolcón por sorpresa, da media volta e durme. E cando sona o despertador, outro casto bico, sen que apareza atisbo de mañanero por ningures, métese no baño convencido de que está insonorizado e alíviase do sobrepeso causado nas súas tripas polo dalky e os chourizos coa porta medio aberta. A súa idea de preparar o almorzo é servirse unha taza de café ( por suposto só a si mesmo) e sorbela sonoramente porque queima xusto antes doutro casto bico e sair pola porta. A que queda do outro lado da porta é probable que entre a traballar á mesma hora, pero inventa algunha excusa para baixar no ascensor un minuto despois co iPod e oir por primeira vez en dezaseis horas algo que non sexan carraspeos, ronquidos, rascazos, mocos, flatulencias e demáis sons dos que compoñen a sinfonía da fisioloxía humana.
No traballo, o mozo preguiza é un colega de putíííísima madre. Nunca está de mal humor e sempre conta chistes que leu onte en internet. Nunca está estresado e nunca ten fallo en axudar a ninguén. Fala con todo o Mundo e todas o consideran un osiño de peluche, tan boíño, tan riquiño, tan tranquilote, tan fiel...nunca lle deu un desgusto á moza, quen lle dera a todas un así cos cabróns que teñen que aguantar. Nin sequera tontea con elas nunca. O que elas non saben é que probablemente tontearía se non estivera taaaan cansado. Seguramente ten pensado tontear outro día. E ir ao ximnasio, tamén.
Cando se sae de currar, o mozo pregiza non vai de cañas. Elas mírano atontadas. Claro, vaise para casa coa moza, que sorte ten esa guarra de ter un mozo que prefire estar con ela antes que de cañas cos colegas. Na cabeza del, repítese unha frase incesantemente: www. chorradasdeanimales.com. Non se lle vaia esquecer. Porque era esa a do pingüino dándolle un capón a outro, ¿non? Vai quedar cojonudo cando lle poña música.
A sorpresa é maiúscula cando atopa o armario baleiro, e o baño sen hidratantes de día, noite, verán, inverno, con maquillaxe, sen el, para o contorno dos ollos boca nariz e orellas. ¡¡¡Entraron a roubar!!! (corazón do revés) porfavorporfavorporfavor, que o ordenador siga na mesa da sala, porfavorporfavorporfavor. E alí está o ordenador, cunha nota enriba: Síntoo moitísimo, quérote, pero dasme preguiza.